Czwartkowy Klub Zbrodni bierze się za nierozwikłaną sprawę sprzed dziesięciu lat. Jej ofiarą padła dziennikarka Bethany Waites. Oprócz tego że wraz z lokalną gwiazdą telewizyjną, Mikiem Waghornem, prowadziła wieczorny newsowo-ciekawostkowy show, South East Tonight, od jakiegoś czasu próbowała swych sił w dziennikarstwie śledczym. Choć nikt nie znał szczegółów, wszyscy wiedzieli, że wpadła na trop wielkiej afery związanej z przekrętami VAT-owskimi. Czy dlatego musiała zginąć? Pusty samochód Bethany odkryto dryfujący na wodach niedaleko Klifu Shakespeare’a, ciała dziennikarki nigdy nie znaleziono.

Tytułowa „kula” występuje w powieści w paru różnych kontekstach, przy czym w niektórych - aby rozwiać wieloznaczność polskiego terminu - lepiej byłoby trzymać się słowa „pocisk”. Pod takim aliasem, na przykład, znany był podczas swej kariery szpiega KGB niejaki Viktor Illyich, znajomy Elizabeth z tamtych lat. Obecnie mieszka w Anglii, skąd skutecznie kontroluje międzynarodowy proceder prania brudnych pieniędzy. Ale ponieważ wierny jest starym, sprawdzonym w tej działalności metodom, wchodzi w drogę przedstawicielowi młodego narybku, Szwedowi o ksywie Viking aka: Henrik Michael Hansen.

Rozgrywka między Vikingiem i Viktorem, z udziałem Elizabeth i Joyce, nieświadomej, że także jest pionkiem w tej grze, stanowi sam w sobie interesujący wątek, niby poboczny lecz w efekcie służący rozszerzeniu ekipy zaangażowanej w sprawę Bethany Waites. Dołączają zresztą do tego grona także postacie z innych środowisk, i to w bardzo różnym charakterze, lecz naturalnie wchodzące w mniej lub bardziej zażyłe relacje z członkami Klubu. Obok dwóch pań, Connie Johnson i Heather Garbutt, czekających w więzieniu na rozprawy sądowe, mamy więc Jacka Masona, szefa Heather, który z braku dowodów unika aresztowania, oraz komendanta policji hrabstwa Kent, Andrew Evertona, a także osoby związane ze stacją telewizyjną, na przykład nadal odpowiedzialną tam za wygląd osób na wizji, Pauline Jenkins czy Fionę Clemence, następczynię Bethany w programie Waghorna, a obecnie robiącą karierę na antenie krajowej.

Każda z tych postaci, łącznie oczywiście ze wszystkimi klubowiczami i dwójką policjantów z Fairhaven, ma swój wkład jeśli nie w rozwikłanie sprawy, to przynajmniej w rzucenie na nią nowego światła. Trzeba przyznać, że zagadka do łatwych nie należy, a inspiracje obalające kolejne hipotezy nadchodzą również z nieoczekiwanych stron.

W każdym razie czytałam książkę z przyjemnością, a oryginalny tekst uwypuklił niektóre charakterystyczne cechy językowego stylu autora. Może zresztą jest to przede wszystkim w dużym stopniu po prostu specyfika brytyjskiej angielszczyzny. Nie jest bowiem kwestią przypadku, że w tym języku właśnie najbardziej rozpowszechnia się podgatunek tzw. cosy mystery. Zdarzenia, nawet najbardziej drastyczne, na przykład przestępstwa, przekazywane są z dystansem, bez werbalnego wyrażania emocjonalnego stosunku do nich. W podobny sposób przytaczane są także rozmowy, a nawet wewnętrzne monologi. U dobrych pisarzy, takich jak Richard Osman, ubocznym ale zamierzonym tego efektem bywa dodatkowe wywoływanie wrażenia lekko sarkastycznego podejścia do rzeczywistości, ale bez przekraczania granic groteski.

Nie znaczy to jednak, aby w polskich przekładach książek autora ten aspekt jego stylu był w ogóle nieobecny. Dlatego zdecydowałam w ostatnim tomie przygód czwartkowych klubowiczów i ich przyjaciół powrócić do wersji audio polskiego wydania. Co należy uznać za wyraz mojego nieustającego podziwu dla Filipa Kosiora oraz uznania dla tłumaczek Richarda Osmana, Anny Rajcy-Salaty i Olgi Mysłowskiej.

Czwartkowy Klub Zbrodni bierze się za nierozwikłaną sprawę sprzed dziesięciu lat. Jej ofiarą padła dziennikarka Bethany Waites. Oprócz tego że wraz z lokalną gwiazdą telewizyjną, Mikiem Waghornem, prowadziła wieczorny newsowo-ciekawostkowy show, South East Tonight, od jakiegoś czasu próbowała swych sił w dziennikarstwie śledczym. Choć nikt nie znał szczegółów, wszyscy...